Kiedy przyj­dzie co do cze­go, wbi­je ci nóż w ser­ce, a po­tem spo­koj­nie zje kolację.

– No, gołąbeczki, koniec gruchania – Rzuciłam, gdy weszłam do pokoju i zastałam całujących się Dave’a i Chris. – Cieszy mnie wasze szczęście ale nie mamy czasu. Ty – Spojrzałam na Chris – Spać. A ty, braciszku, będziesz się tłumaczył. – Rzuciłam i wyszłam z powrotem do salonu, gdzie włączyłam muzykę na tyle głośno, żeby dziewczyna nie słyszała rozmowy ale też nie na tyle, żeby nie zasnęła.

- Z czego mam ci się tłumaczyć? Sara, poprosiłem cię o przysługę i raczej nie jest fajne takie przesłuchanie – Powiedział spokojnym tonem, zamykając za sobą cicho drzwi.

- Siedzę u kosmetyczki. Dzwonisz do mnie, w ciągu minuty wyrzucasz z siebie trzysta słów, które – podobno – są jakimś cholernym planem ratowania dziewczyny, której zupełnie nie znam. Jadę do ciebie na złamanie karku, zabieram pół żywe bardzo ładne dziewczę a ty, mój kochany, zostajesz z Marry. Wytłumacz mi to, proszę. – Wycedziłam przez zęby, wkurzona na Dave’a. – Ach, no i nie zapominajmy o tym, że byłeś u niej chwilkę a potem wyszedłeś jak gdyby nigdy nic. Kto tu jest kretynem? Ona, że porwała dziewczynę, i oddała bez niczego, czy ty, że poszedłeś w ogóle do niej? – Wpieniona całą sobą okazywałam Dave’owi moje rozdrażnienie.

- Słuchaj, poznałem ją dzisiaj i… - Zatrzymał się, nie wiedząc, co powiedzieć. – Po prostu coś do niej czuję, tak? Poza tym to jest przyjaciółka Marry – Zniżył głos do szeptu. – Może nam pomóc, rozumiesz? M n i e może pomóc, jeśli ty odmawiasz współpracy – Wyrzucił słowa jak ostrze, odwracając twarz.

Wtedy rozmiękło mi serce. Dave nie był typem macho, mającym dwie dziewczyny, dziesięć kochanek i harem w stodole za hacjendą. Ten chłopak potrafił czuć, jednak przytrafiało mu się to rzadko. Znałam ból uczuć. Mimo mojego stylu życia i tego, że co tydzień miałam trzech różnych facetów, poczułam smak miłości. Kiedyś kochałam człowieka… I to był mój błąd stulecia. Kochałam go na tyle, żeby być zaślepioną. Dowiedziałam się po kilku miesiącach, że jest łowcą wampirów i mamił mnie, aby uzyskać informacje o sukubach. Musiałam go zabić, inaczej ścigałby mnie do końca mojej egzystencji… Bolało. Miłość boli, ale to ból warty poświęcenia tylko wtedy, gdy zna się kogoś od końcówki włosa po najskrytsze marzenie.

- Hej – Powiedziałam delikatnie. Nigdy nie widziałam u niego na twarzy takiej zbolałej miny. – Ty jej nawet do końca nie poznałeś. Mówisz, że spotkałeś ją dzisiaj, więc jak możesz twierdzić, być pewnym, że coś czujesz? – Już miałam przypomnieć mu o Isie, jednak postanowiłam trzymać język za zębami. Ta dziewczyna mocno go zraniła, i od tamtego czasu nie słyszałam u niego takiego wyznania. Nawet na początku znajomości z tą suką asangą.

- Ugh… Nie praw mi kazania, proszę – Powiedział cicho. – Ja sam nie wiem, co się dzieje. Sara, ja nic nie pamiętam z rozmowy z Marry – Wyznał i spojrzał mi w oczy.

Taki zagubiony wzrok… Musiała go zauroczyć. Inaczej nie da się tego wytłumaczyć.

- Co pamiętasz jako ostatnie? – Zapytałam poważnie.

- Emm… Wchodziłem przez drzwi w korytarzu. – Zmarszczył czoło chcąc przypomnieć sobie więcej. – Nic. Pustka. – Rzucił krótko i odwrócił się. Usiadł ciężko na fotelu i pochylił głowę, zakrywając twarz dłońmi.

- Zauroczyła cię, wiesz o tym?

- Nie no, co za odkrycie, Sherlocku! Mogę być twoim Wilsonem? – Zapytał sarkastycznie i wstał szybko. – Moja komórka dzwoni. Sorry – Rzucił i wyszedł.

۞۞۞

Złapałem komórkę i wyszedłem do łazienki, aby Sara nie mogła podsłuchiwać. Nie mogła niczego słyszeć – dzwoniła Marry.

- Cześć kotku – Powiedziała słodko i usłyszałem cmoknięcie w słuchawce.

- Nie mów do mnie kotku – Warknąłem do mikrofonu i ściszyłem głos – Czego chcesz?

- Masz być uprzejmy i zrobić to, co ci teraz każę – Stanowczym głosem rozkazała mi i poczułem błogą pustkę w głowie.

- Tak, Marry – Odpowiedziałem grzecznie, nie czując zupełnie nic poza głuchą ciszą.

- Weźmiesz nóż. Duży, rzeźnicki nóż. Pójdziesz do Chris, nóż będziesz miał schowany pod koszulką. Sara ma się nie zorientować, rozumiesz? Zadźgasz Christine. Bez zawahania – Ostatnie dwa słowa wycedziła. – To tyle ode mnie. Teraz twoja część zadania. Zrobisz to, rozumiesz? Rozkazuję ci.

- Tak. Bez zawahania. – Powtórzyłem jej słowa.

- To pa – Powiedziała i rozłączyła się.

Zablokowałem telefon i skierowałem się do kuchni Sary. W sumie nie wiadomo, po co była jej kuchnia – nie lubiła ludzkiego jedzenia. Spoglądając na lewo i prawo w poszukiwaniu obserwującej siostry omiatałem spojrzeniem pomieszczenie. Z wieszaka na noże obok zlewu wyciągnąłem największy i najgroźniej wyglądający tasak i postawiłem pierwszy krok w stronę pokoju, w którym spała Chris.

_____________

Wybaczcie, że tak krótko. Ostatnio moja uwaga została odciągnięta od pisania na chwilkę, jednak już wracam :) Poza tym przebrzydła mi już ta notka na 1000 wyświetleń na stronie głównej. Kolejna część, obiecuję, jeszcze w tym tygodniu - pod pewnym warunkiem.

3 kom. = NN!

Czytasz? Skomentuj!